Nietolerancja węglowodanów, czyli cukrzyca ciążowa, pojawia się najczęściej u kobiet z nadwagą, dlatego tak ważna jest dla nich odpowiednia dieta i aktywność fizyczna
Cukrzycę ciążową wykrywa się dzięki stosunkowo prostemu badaniu krwi, czyli tzw. testowi obciążenia glukozą. Ten rodzaj cukrzycy, jeśli nie jest wykryty w odpowiednim momencie, stanowi zagrożenie zarówno dla matki, jak i dziecka. Ustępuje na ogół po porodzie, pod warunkiem jednak, że kobieta zastosuje się do rad diabetologa, m.in. co do diety i odpowiedniej dawki ruchu.
Ginekolog na początku ciąży zleca kobiecie sprawdzenie poziomu cukru we krwi na czczo. Jeśli wynik będzie prawidłowy – w granicach od 60 do 100 mg/dl – kolejne badanie wykonuje w drugim trymestrze – między 24. a 28. tygodniem ciąży. Wtedy polega ono na sprawdzeniu stężenia glukozy we krwi godzinę po wypiciu roztworu 50 g glukozy. Prawidłowy wynik nie powinien przekraczać 140 mg/dl. Jeśli stężenie glukozy we krwi mieści się między 140 a 200 mg/dl, konieczne jest wykonanie testu z 75 g glukozy. Tak zwany test diagnostyczny z 75 g glukozy musi być wykonany na czczo, co najmniej 8-14 godzin po ostatnim posiłku. Mama oddaje krew do badania przed wypiciem słodkiego płynu. Następnie wypija roztwór glukozy i po 2 godzinach oddaje krew ponownie. Jeżeli stężenie glukozy przekroczy 200 mg/dl, ma niestety cukrzycę ciążową. To nietolerancja węglowodanów, która pojawia się podczas ciąży u kobiet, które wcześniej na ogół nie miały cukrzycy. Wywołują ją zaburzenia gospodarki hormonalnej. Sprzyjają jej jednak również inne czynniki. – Na cukrzycę najbardziej narażone są kobiety, które przed zajściem w ciążę miały nadwagę lub w ich najbliższej rodzinie znajduje się ktoś chory na cukrzycę. Ryzyko wzrasta też z wiekiem i przy kolejnej ciąży – tłumaczy prof. dr hab. Ewa Wender-Ożegowska, ginekolog diabetolog z Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.
Uspokaja jednak, że cukrzyca ciążowa odpowiednio zdiagnozowana i leczona nie jest bardzo groźna dla matki i dziecka. Jednak pod warunkiem, że kobieta stosuje się do rad diabetologa. Powinna więc trafić do specjalistycznego ośrodka (przychodni), aby nią i maleństwem opiekowali się doświadczeni lekarze. Kobieta ze stwierdzoną cukrzycą ciążową otrzymuje glukometr, czyli aparat do pomiaru glukozy w kropli krwi pobranej z opuszki palca. Badanie wykonuje najczęściej kilka razy dziennie. Leczenie tego typu cukrzycy polega głównie na zmianie nawyków żywieniowych.
Kobieta w stanie błogosławionym powinna jeść codziennie 6-8 niedużych posiłków, raczej o stałej porze. Odpowiednie dla niej będą m.in. chude mięso, ryby, warzywa, np. sałata, marchewka. Wystrzegać się natomiast powinna słodyczy, tłustych mięs, cukru, białego pieczywa, nadmiaru niektórych owoców, np. bananów, winogron. – Każdej ciężarnej proponuję właściwą dietę ubogą w słodycze czy tłuste produkty, co u zdrowych kobiet skutkuje mniejszym przyrostem masy ciała i ładną sylwetką po porodzie. Natomiast w przypadku granicznych wartości testu obciążenia glukozą warto dodatkowo kontrolować poziom cukru, ponieważ lepiej jest zawczasu zapobiegać cukrzycy, niż później zastanawiać się, jak nie dopuścić do jej powikłań – uważa prof. dr hab. Ewa Wender-Ożegowska. Przypomina jednocześnie, że cukrzyca ciążowa ustępuje na ogół po porodzie, jednak kobiety, które ją miały, należą odtąd do grupy podwyższonego ryzyka zachorowania w przyszłości na cukrzycę. Z badań wynika, że 1/3 kobiet po 5-10 latach zapada na różne typy tej choroby. Dlatego też wszystkie pacjentki po okresie połogu powinny mieć wykonany test obciążenia glukozą, a w razie wyniku niepotwierdzającego zaburzeń tolerancji glukozy należy raz na rok wykonywać badanie stężania glukozy na czczo, a także zmienić styl życia tak, aby zmniejszyć insulinooporność, a więc utrzymywać prawidłową masę ciała za pomocą diety i wysiłku fizycznego.
www.naszdziennik.pl
