– Jesteśmy jedynym krajem w Europie, który nie refunduje tego preparatu. To jest eutanazja chorych na cukrzycę! – mówi wzburzony Andrzej Bauman, prezes Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków.
Wczoraj weszła w życie nowa lista leków refundowanych. Niestety, pomimo starań organizacji zrzeszających chorych na cukrzycę, nie znalazły się na niej insuliny analogowe o przedłużonym działaniu.
Jak zauważa prof. Jacek Sieradzki, kierownik katedry Kliniki Chorób Metabolicznych CM UJ, insuliny analogowe są dziś podstawą w leczeniu cukrzycy, bo umożliwiają odtworzenie podstawowego poziomu insuliny. A to radykalnie poprawia efekty terapii i jakość życia chorych, zmniejsza możliwość komplikacji, które nierzadko prowadzą do śmierci. Kierowane przez profesora Polskie Stowarzyszenie Diabetologiczne, a także Polskie Stowarzyszenie Diabetyków, od kilku lat zabiegają o wprowadzenie insulin analogowych na listę leków refundowanych.
Niestety, bez efektu; również na wchodzącym dzisiaj w życie wykazie refundacyjnym nie ma analogów. – Jesteśmy jedynym krajem w Europie, który nie refunduje tego leku! – Andrzej Bauman, prezes Polskiego Stowarzyszenia Diabetologicznego w rozmowie z "DP" jest bardzo wzburzony. – Insuliny analogowe refundują nawet kraje Afryki. Dlaczego u nas nie ma na to pieniędzy? Nie rozumiem! – prezes rozkłada ręce. – Nasza cierpliwość skończyła się. Decyzję resortu zdrowia o nieumieszczeniu insulin na wykazie refundacyjnym rozpatrujemy w kategoriach zgody na powolną eutanazję milionów Polaków! – Andrzej Bauman jest wyraźnie wyprowadzony z równowagi. Do wczoraj wierzył, że insuliny analogowe jednak znajdą się na listach refundacyjnych. Nie rozumie, dlaczego resort nie godzi się na dołączenie ich do wykazu: są tylko o 20 zł droższe od refundowanych przestarzałych insulin humalogowych, a leczenie powikłań cukrzycy – występujących znacznie częściej u pacjentów leczonych insulinami humalogowymi – kosztuje dużo więcej niż wydatek na analogi.
Sytuacja chorych na cukrzycę jest beznadziejna: pełny koszt insuliny analogowej to kwota kilkuset złotych miesięcznie w sytuacji, gdy ich renta waha się od 600 do 1 tys. zł. Na zakup analogu stać zatem tylko niewielu chorych.
Co na to resort zdrowia? W biurze prasowym ministerstwa dowiedzieliśmy się, że Agencja Oceny Technologii Medycznych pozytywnie zaopiniowała wprowadzenie insulin analogowych do wykazów refundacyjnych. Obecnie konieczna jest jednak zgoda Zespołu ds. Gospodarki Lekami; jest zatem szansa, że analogi znajdą się na kolejnej nowelizacji listy. Ale – jak podkreśla prezes Andrzej Bauman – to nadal tylko nadzieja, którą chorzy żyją od lat. Nie wszyscy, bo wielu cukrzyków, dla których analogi były szansą, już zmarło.
W Polsce na cukrzycę cierpi ok. 2,5 mln ludzi, natomiast u kolejnych dwóch milionów choroba ta jest nierozpoznana. Liczba chorych wzrasta z roku na rok, tymczasem w Polsce nie ma systemu prewencji, szybkiego diagnozowania i zapobiegania powikłaniom.
Cukrzyca pochłania, w zależności od kraju i jego zamożności, od 2 do 15 proc. wszystkich nakładów na służbę zdrowia. W Polsce odsetek ten wynosi 8-9 proc. Dynamika wzrostu kosztów na leczenie tej choroby i jej powikłań jest większa niż w przypadku innych schorzeń i jednocześnie typowa dla epidemii. Np. w USA, gdzie zapobieganie i leczenie tej choroby jest bardzo dobrze zorganizowane, w ciągu ostatnich 10 lat wzrosły one dwukrotnie.
W Polsce nie ma przejrzystych procedur leczenia, kompleksowego systemu prewencji i szybkiej diagnostyki cukrzycy. W efekcie pacjent o swej chorobie niejednokrotnie dowiaduje się za późno, potem nie wie, gdzie się leczyć, w konsekwencji korzysta z porad kilku lekarzy, którzy nie zawsze są specjalistami w tej dziedzinie. W konsekwencji powikłania i liczba kosztownych hospitalizacji u polskich cukrzyków występują znacznie częściej niż w innych, rozwiniętych krajach.
Dorota Stec-Fus
więcej na stronie http://www.dziennik.krakow.pl/Artykul.100+M5000b3ef6cb.0.html
