Cukrzyca jest jedną z chorób społecznych. I mimo że utrudnia nam życie, to jednak przy wczesnym rozpoznaniu jej skutki mogą być zminimalizowane.
Cukrzyca jest stanem, w którym stężenie glukozy we krwi stale lub często jest większe od stężenia prawidłowego (hiperglikemia) i glukoza przedostaje się do moczu.
Jak rozpoznać
Do najczęstszych symptomów cukrzycy można zaliczyć: senność, ogólne osłabienie, utratę wagi mimo prób zaspokojenia silnego głodu, większe pragnienie i związana z tym zwiększona ilość oddawanego moczu. Mogą występować także nudności oraz zmęczenie. Podstawowym jednak symptomem choroby jest zwiększone stężenie glukozy we krwi. Podwyższenie ilości cukru we krwi zależy od rodzaju cukrzycy i w zależności od niego może występować po spożyciu węglowodanów lub niezależnie.
Dlaczego u osób z cukrzycą zwiększa się stężenie glukozy we krwi? Zasadniczym tego powodem jest utrudnienie w przenikaniu tego cukru z krwi do komórek, które zużywają glukozę do swoich normalnych procesów życiowych. Życie komórek to życie całego organizmu. Proces przenikania glukozy do komórek jest złożony. Pobudza go hormon – insulina. Hormon ten powoduje zmiany w błonach komórkowych, które ułatwiają przenikanie glukozy z zewnątrz do komórek. Pod wpływem insuliny glukoza ulega szybszemu wykorzystaniu. Brak insuliny hamuje ten proces, powstaje cukrzyca.
Jeśli insuliny nie ma lub jej wydzielanie jest znacznie zmniejszone, powstaje cukrzyca typu 1. W cukrzycy typu 2 pierwotną przyczyną jest nie tyle brak wytwarzania insuliny, ile brak wrażliwości komórek na ten hormon.
Leczenie
Leczenie cukrzycy jest bardzo zróżnicowane. Cukrzyca typu 1 bezwzględnie wymaga intensywnego leczenia dietą, insuliną oraz często lekami dodatkowymi. W cukrzycy typu 2, która stanowi w Polsce 90 proc. przypadków cukrzycy, prym wiodą zalecenia żywieniowe i leki doustne. Według obecnie obowiązujących algorytmów, lekiem pierwszego wyboru jest w tej formie cukrzycy metformina i inne farmaceutyki zwiększające wrażliwość tkanek na insulinę. Następnie przechodzi się do leczenia skojarzonego, dołączając pochodne sulfonylomocznika, inhibitory glukozydaz jelitowych, tiazolidinediony. Po wyczerpaniu tych możliwości sięga się po insulinę.
Insulina
Preparaty insuliny w normalnym leczeniu podaje się podskórnie, za pomocą pióra insulinowego, tzw. pena. Obecnie coraz rzadziej robi się to strzykawką. Istnieją również bezigłowe iniektory, a także insulina do inhalacji. Podawana insulina ma naśladować naturalny rytm wydzielania insuliny przez trzustkę – a więc pewne bazowe zapotrzebowanie (pokrywane insuliną długodziałającą) oraz insulinę potrzebną do zrównoważenia posiłków (insulina ludzka lub szybko działające analogi insuliny). Tzw. intensywna insulinoterapia oznacza dostosowywanie na bieżąco przez chorego ilości insuliny do spożywanych posiłków, wysiłku fizycznego i innych czynników – w odróżnieniu od terapii tradycyjnej, w której to posiłki i tryb życia są dostosowane do wstrzykiwanej insuliny. Specjalnym trybem leczenia jest podawanie insuliny za pomocą pompy insulinowej. Pompa insulinowa zapewnia stały podskórny dopływ insuliny.
Samokontrola
W życiu z cukrzycą niezwykle istotna jest rola samokontroli, czyli częste badania w ciągu dnia poziomu cukru we krwi. Ma to wpływ na dobieranie dawki insuliny przez pacjenta lub regulowania diety i wielkości posiłków. Podstawową metodą samokontroli jest oznaczanie stężenia glukozy we krwi, a także badanie ilości glukozy w moczu. Pomiary te powinny być wykonywane za pomocą specjalnych testów w domu pacjenta przez niego samego. Wyniki powinny być regularnie zapisywane i konsultowane z lekarzem.
* Autor: SE
* Autorzy zdjęć: Jupiterimages
* Źródło: Super Express
Więcej
http://www.se.pl/kobieta/zdrowie-kosmetyki/gdy-glukozy-jest-za-duzo_154255.html
