Gdy pacjent choruje na cukrzycę, organizm nie może prawidłowo wykorzystywać energii zawartej w spożywanych pokarmach.Problem ten jest ściśle związany z tym, jak organizm wytwarza i korzysta z insuliny. Z trzustki insulina dostaje się do krwiobiegu w celu obniżenia poziomu glukozy we krwi. Poza hormonami – insuliną i glukagonem – trzustka wytwarza również enzymy trawienne.
W cukrzycy typu 1 występuje wysoki poziom glukozy we krwi spowodowany całkowitym brakiem produkcji insuliny. Insulina nie jest produkowana, gdyż system odpornościowy organizmu niszczy komórki beta trzustki, które ją produkują.
W przypadku cukrzycy typu 2 organizm wytwarza insulinę, ale komórki nie potrafią jej właściwie wykorzystać. Jest to tak zwana insulinooporność. Ponadto zdolność do produkcji insuliny zmniejsza się stopniowo w czasie, co zazwyczaj – przy wczesnym rozpoznaniu – umożliwia zastosowanie u chorego doustnych leków przeciwcukrzycowych bez konieczności podawania insuliny.
W obu typach cukrzycy cukier gromadzi się we krwi, ponieważ nie może przeniknąć do komórek.
W przypadku braku cukru, stanowiącego paliwo dla komórek, organizmowi brakuje energii.
Wysoki poziom cukru we krwi może doprowadzić do uszkodzenia naczyń krwionośnych, a po pewnym czasie może spowodować poważne problemy – tzw. powikłania cukrzycy.
Chociaż nie ma lekarstwa, które może wyleczyć cukrzycę, można sobie z nią radzić poprzez utrzymanie stężenia cukru we krwi na optymalnym poziomie. W cukrzycy typu 2 można to osiągnąć poprzez odpowiednie planowanie posiłków, ćwiczeń i leczenie. Chociaż pacjenci z cukrzycą typu 1 mogą również poprawić stężenie cukru we krwi poprzez odpowiednią dietę i ćwiczenia fizyczne, muszą oni jednak przyjmować insulinę ze względu na fakt, iż ich organizm nie wytwarza wcale lub tylko nieznaczne ilości insuliny.
Poziom cukru we krwi powinien ulec poprawie na skutek leczenia. Jednak nie oznacza to, że można się pozbyć cukrzycy, a jedynie, że stężenie cukru we krwi jest pod kontrolą.
