Jak wspierać nastoletniego diabetyka? Przede wszystkim należy chwalić to, co robi dobrze, a nie krytykować jego błędy – radzi psycholog.Dr Vincent McDarby, psycholog kliniczny z Our Lady’s Hospital w Crumlin, twierdzi, że nic tak nie zniechęca nastolatka do dbania o zdrowie, niż nieustanna krytyka przy okazji wizyt u dietetyka. – Jeśli lekarz wypomina młodemu cukrzykowi wszystkie zaniedbania, a nie docenia jego starań, nastolatek myśli „Po co w ogóle się starałem? Robiłem, co mogłem, ale rodzice i lekarze wciąż są niezadowoleni. Nic mi się nie udało, to bez sensu” – wyjaśnia McDarby. Podkreśla także, że rodzice i dietetycy muszą zdawać sobie sprawę z tego, iż dla młodego człowieka życie z cukrzycą to naprawdę duży problem, należy więc chwalić każdy, nawet najmniejszy sukces. – Gdy nastolatek czuje się doceniony, lepiej radzi sobie z porażkami. Każdy, kto stosuje dietę, czasem popełnia błędy, więc starajmy się mieć dużo wyrozumiałości dla młodych cukrzyków.
McDarby mówi, że zmagania z cukrzycą mogą być dla młodych ludzi trudne przede wszystkim ze względu na potrzebę dopasowania się do grupy, którą każdy z nich odczuwa. Nikt nie chce odstawać od kolegów, także i młodzież chora na cukrzycę chciałaby zachowywać się tak, jak inni – odmowa zjedzenia tego, czym akurat częstują się wszyscy znajomi, może przychodzić z trudem. Na szczęście jednak okres dojrzewania to także czas, w którym nabieramy poczucia odpowiedzialności, a więc jesteśmy w stanie dostrzec priorytety i dbać o swoje zdrowie. – Odpowiedzialność i niezależność wykształcają się u dzieci wtedy, gdy one same zaczynają ich potrzebować. Dlatego tak trudno narzucić dzieciom samodzielność, także jeśli chodzi o samodzielne radzenie sobie z cukrzycą.
Niektórzy nastolatkowie nie są w stanie stosować się do zaleceń dotyczących życia z cukrzycą. Nie jest to jednak kwestia ich złej woli, a raczej faktu, że jest to po prostu zadanie ponad ich siły. – Choć niektórzy młodzi ludzie twierdzą, że nic nie robią sobie ze swojej cukrzycy, zawsze czują podświadome wyrzuty sumienia, gdy nie stosują się do zaleceń lekarzy. Będą starali się lepiej dbać o zdrowie, jednak jeśli nie osiągną postawionych sobie celów, ogarnie ich frustracja. Może ona, zdaniem McDarby’ego, podważyć ich wiarę we własną zdolność do radzenia sobie z chorobą. Właśnie z tego powodu McDarby apeluje: nie mówmy im, że są leniwi, nie karzmy ich za zaniedbania. – Przecież nikt z nich nie prosił się o cukrzycę, więc dlaczego mielibyśmy karcić ich za to, że nieco gorzej radzą sobie z tak ogromnymi trudnościami – tłumaczy lekarz.
Psycholog zwraca też uwagę na fakt, że dorośli sami kiepsko radzą sobie ze zmianami stylu życia. Ilu z nas nie jest w stanie rzucić palenia, ilu ciągle przerywa diety? – Sami bez przerwy zaliczamy wpadki, starając się żyć zdrowiej i nie dając rady wytrwać w postanowieniach… a mimo to chcemy, aby nastolatkowie byli nieomylni?
Swoją opinią dr McDarby podzielił się z czytelnikami magazynu Diabetes Ireland.
insulinowi.pl
