Skuteczne leczenie dzieci i młodzieży

Zaraz po ustaleniu rozpoznania potrzebne jest zapewnienie łatwego dostępu (przez 24 h) do specjalistycznej opieki w celu szybkiego rozpoznania i rozpoczęcia leczenia oraz  dostępność do pisemnego protokołu leczenia kwasicy ketonowej (DKA) i innych postaci ujawniania się cukrzycy u dzieci.

* Przygotowanie praktycznego poradnika rozpoznawania cukrzycy z uwzględnieniem zaleceń dietetycznych.
* W niektórych ośrodkach możliwe jest leczenie dziecka zaraz po ustaleniu rozpoznania cukrzycy w warunkach pozaszpitalnych (ambulatoryjnych) lub w domu, ale tylko wówczas, gdy przez całą dobę możliwa jest konsultacja doświadczonego członka specjalistycznego interdyscyplinarnego zespołu diabetologicznego.

• Nieocenione jest uspokojenie i udzielenie pozytywnych i jasnych informacji oraz porad i wsparcia „na dobry początek”.

• Częsty kontakt z zespołem diabetologicznym pomaga dostosować leczenie do zmieniających się potrzeb chorego we wczesnej fazie cukrzycy.
• Kontakty mogą mieć formę częstych wizyt w klinice, wizyt domowych, rozmów telefonicznych lub innych.

• Badania kontrolne bardzo często są wykonywane w poradni 3, 4 razy w roku lub częściej, gdy występują szczególne trudności w leczeniu cukrzycy.
• Program wizyt specjalistycznych u członków zespołu diabetologicznego powinien obejmować:
  • ogólną ocenę stanu zdrowia i samopoczucia;
  • pomiar wzrostu i masy ciała (wpisanie wyników na właściwą kartę rozwoju);
  • ocenę towarzyszących problemów zdrowotnych (zakażenia, niepełnosprawność, moczenie i inne problemy pediatryczne i rozwojowe);
  • ocenę rodzajów stosowanej insuliny, jej dawki, urządzeń do podawania insuliny, miejsc wstrzyknięć;
  • kontrolę glikemii;
  • omówienie zasady żywienia;
  • ocenę hipoglikemii;
  • ocenę zaburzeń rozwoju umysłowego, trudności w nauce (szczególnie nieobecności/problemy w szkole), spędzanie wolnego czasu i aktywność sportowa oraz rozwój psychosocjalny;
  • informacja na temat prowadzenia samochodu, pracy zawodowej, palenia tytoniu, kontaktów seksualnych, narkotyków, alkoholu.
• Dobrą praktyką kliniczną jest coroczna ocena takich wskaźników, jak:
  • rozwój fizyczny i samopoczucie ze szczególnym naciskiem na ocenę wzrostu; stan miejsc wstrzyknięć; przebieg dojrzewania płciowego; towarzyszące choroby (wole/choroby tarczycy, celiakia, problemy skórne i ze stopami);
  • plan posiłków i zasady żywienia;
  • badania przesiewowe w kierunku powikłań cukrzycy (w tym badania krwi, moczu, pomiar ciśnienia tętniczego, badanie okulistyczne).

• Wiek, w którym chory zostaje objęty opieką poradni dla dorosłych, zależy od lokalnych warunków i zwyczajów.

• Istnieje wiele modeli opieki zdrowotnej mających na celu poprawienie komunikacji pomiędzy dzieckiem lub młodocianym chorym, rodziną a zespołem diabetologicznym. Modele te powinny również uwzględniać mechanizmy oceny jakości usług diabetologicznych i wyników opieki.
• Poniżej podano przykłady narzędzi usprawniających pracę poradni:
  • dzienniki samokontroli;
  • urządzenia monitorujące glikemię (łącza komputerowe/telefoniczne);
  • szpitalne bazy danych (zbiory komputerowe i inne archiwa, w tym wydruki)
  • rejestr lub baza danych zawierające też informacje o: nagłych przypadkach, poradach klinicznych, badaniach klinicznych oraz przesiewowych w kierunku powikłań.
• Karta obserwacyjna zaproponowana przez WHO jest ważnym wzorcem formularza służącego do centralnego gromadzenia danych o chorym na cukrzycę dziecku lub młodocianym pacjencie (rys. 2.).

Kara obserwacyjna dla dzieci i młodocianych chorych na cukrzycę zaproponowana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) – rysunek 2a.
Polska wersja karty obserwacyjnej – rysunek 2b.

Zespół diabetologiczny może pomagać w organizacji:

• lokalnych (i krajowych) grup wsparcia;
• przygotowywaniu materiałów szkoleniowych (ulotki/książki informacyjne, środki audiowizualne);
• żywieniowych zabaw/gier/innowacji
• grup dyskusyjnych, dni otwartych, imprez, wizyt, wykładów, wakacji, obozów.

źródło http://www.mp.pl/