Liczba osób zapadających na cukrzycę podwoi się w ciągu najbliższych 25 lat. To zła wiadomość, ale jest też dobra: za dziesięć, piętnaście lat cukrzycę będzie można całkowicie wyleczyć – stwierdzili naukowcy obecni na The First International Interactive Diabetes Conference.
Sukcesem zakończyły się bowiem pierwsze próby przeszczepienia komórek wyspowych trzustki odpowiedzialnych za produkcję insuliny. Zanim ten sposób leczenia stanie się ogólnie dostępny, część pacjentów będzie mogła zrezygnować z zastrzyków i przyjmować insulinę doustnie w postaci aerozolu.
Cukrzyca jest jedną z najczęstszych i najbardziej uciążliwych chorób – pacjenci muszą regularnie sprawdzać poziom cukru we krwi i na tej podstawie obliczać dawkę leku. Insulina jest dostępna tylko w postaci zastrzyków, które trzeba przyjmować kilka razy dziennie. Igły są wprawdzie coraz cieńsze, a iniekcje mniej bolesne, jednak sama świadomość, iż muszą być kłuci, odbiera chorym radość życia. Ale na tym nie kończą się ich zmartwienia. Źle dobrany lek lub niewłaściwa jego dawka mogą się przyczyniać do powstawania powikłań. Z czasem dochodzi do uszkodzenia nerek, naczyń krwionośnych, siatkówki lub tkanki nerwowej. Aby tak się nie stało, cukrzycę trzeba odpowiednio wcześnie wykryć. Problem jednak polega na tym, że zaczyna się ona bardzo niewinnie. Chorzy skarżą się na senność, chce im się pić, nieustannie są zmęczeni. Większość zrzuca to na karb zbyt intensywnej pracy i nie myśli o wizycie u lekarza. Tymczasem wystarczyłoby proste badanie określające stężenie glukozy we krwi i… krytyczna ocena codziennych posiłków.
Specjaliści nie mają wątpliwości, że przebieg cukrzycy typu 2 – najczęstszej odmiany tej choroby – zaostrza otyłość oraz dieta bogata w tłuszcze i węglowodany. Tłuszcze i glukoza uszkadzają komórki beta znajdujące się w trzustce, które są odpowiedzialne za produkcję insuliny. To właśnie ten hormon reguluje poziom cukru we krwi i wraz z nią dociera do wszystkich komórek organizmu, dając im sygnał do pobrania glukozy. Bez tego bodźca komórki są bezradne – nie umieją skorzystać z niezbędnego do życia cukru i zaczynają głodować. Glukoza natomiast gromadzi się we krwi i uszkadza naczynia krwionośne, nerki i tkankę nerwową.
Nadmiar cukru może też być wynikiem insulinooporności komórek, co oznacza, że nie potrafią one odebrać sygnałów wysyłanych przez hormon i skorzystać z glukozy. Insulina musi się bowiem przyłączyć do receptora znajdującego się na powierzchni komórki. Dzięki temu w otaczającej komórkę błonie otwierają się kanały, przez które może przeniknąć glukoza.
Autor: Krystyna Romanowska
www.wprost.pl
